Mroczna historia budynku Polskiego Radia przy al. Niepodległości

Rozmawiając o architekturze polskiej nie sposób nie wspomnieć jednego z największych architektów modernizmu, jakim był Bohdan Pniewski, twórca wielu warszawskich gmachów użyteczności publicznej. Jego twórczość pochodzi głównie sprzed roku 1939, gdyż wiele projektów nie zostało zrealizowanych właśnie z powodu wybuchu wojny. Jest autorem m.in. gmachu Polskiego Radia w Warszawie. Redakcje polskich, publicznych programów radiowych znajdują się w wielu lokalizacjach, jednak główną z nich zlokalizowana jest na Mokotowie. Na rogu ul. Malczewskiego i al. Niepodległości stoi budynek, który Bohdan Pniewski zaprojektował w 1952 roku. Co ciekawe, oceniany jest jako jeden z najmniej udanych dzieł architekta, głównie poprzez ogromną ingerencję władz w pracę Pniewskiego. Pilnowano wówczas, aby wszystko zrealizowane zostało w myśl estetyki socrealistycznej. Wzniesiony na planie kwadratu, symetryczny budynek z czterema wieżami miał nawiązywać do baroku, jednak w trakcie realizacji wielokrotnie zmieniano plany. To właśnie ostateczny, surowy wygląd budowli przyczynił się do krążących mrocznych legend o przeznaczaniu wzniesionego gmachu. Podobno budowano go z zamiarem utworzenia więzienia śledczego i w podziemiach znajduje się tunel, który prowadzi daleko poza działkę należącą do Polskiego Radia. Mówi się również, że w budynku znajdują się pomieszczenia o grubych betonowych ścianach i ciężkich, stalowych drzwiach co może świadczyć o więziennym przeznaczeniu budowli. Ostatecznie budynek Polskiego Radia oddano do użytku w roku 1957. Przez pierwsze lata działalności audycje nadawano poza granice Polski, a po krótkim czasie, przeniesiono do budynku przy ul. Malczewskiego większość radiowych redakcji. Do dnia dzisiejszego budynek projektu Bohdana Pniewskiego stanowi główną siedzibę Polskiego Radia.